Λεπτές κόκκινες γραμμές

Μεταξύ των γαλαξιών υπάρχει μεγάλη αναστάτωση, κάτι τρομερό θα συνέβαινε. Καιρό τώρα παρατηρούν με αγωνία τις τελευταίες στιγμές του πιο όμορφου πλανητικού συστήματος. Η απώλεια του δε, θα στοίχιζε για το σύμπαν τόσο, όσο μια πυρκαγιά στο μουσείο του Λούβρου, κατασκεύασμα κάποιων μικροσκοπικών οντοτήτων στον γαλάζιο πλανήτη που αυτοαποκαλείται Γη. 

Πολύ πριν την ύπαρξη του γαλάζιου πλανήτη και του ήλιου του, υπήρχε ένας άλλος, που όμοιος του δεν υπήρχε. Στην επιφάνια του δεν συντελούνταν εκρήξεις, ούτε πίδακες φωτιάς η επιφάνεια του έμοιαζε λεία. Η πηγή της ενέργειας του βρίσκονταν στην εξωτερική περιφέρεια, την οποία διοχέτευε προς το κέντρο, με την μορφή σπειροειδών δακτυλίων.  Η κάθε γραμμή είχε και τον δικό της χρωματισμό, πράγμα που συνέθετε ένα εξαίσιο θέαμα. Μα το περίεργο ήταν ότι η ενέργεια αυτή δεν ήταν εντελώς δική του. Την έπαιρνε από τους τέσσερεις πλανήτες που βρισκόταν γύρω του. Ο κάθε πλανήτης έστελνε ενέργεια που ήταν ορατή σαν μία λεπτή κόκκινη γραμμή. Ο ήλιος δεχόταν την ενέργεια αυτή, την γύριζε από την επιφάνια προς το κέντρο του, εκεί άλλαζε την μορφή της και την ξαναέστελνε από την ίδια οδό, την λεπτή κόκκινη γραμμή, στους τέσσερεις πλανήτες του. Έτσι εδώ και αμέτρητο χρόνο οι τέσσερεις πλανήτες κρατούσαν σε ισορροπία τον ήλιο και εκείνος αυτούς, με αποτέλεσμα το σύστημα να λειτουργεί κάτι παραπάνω από αρμονικά. Το φως που εξέπεμπε στο διάστημα ήταν ορατό από παντού. Έγινε το σύμβολο αρμονίας και ισορροπίας σε όλο το βίαιο σύμπαν. Κάθε κομήτης, κάθε αστεροειδής, ή οποιαδήποτε σώμα ήθελε να περάσει από εκεί κοντά να πάρει από τη λαμπρότητα, το σφρίγος ή απλά για να απολαύσει το υπέροχο θέαμα που πρόσφερε ανεμπόδιστα  το σύστημα. Να θαυμάσει την αταραξία του, την χωρείς πάθη και εμπάθειες ζωή του, το απόλυτα ήρεμο και ειρηνικό περιβάλλον του.   

Το σύστημα εξακολουθούσε να λειτουργεί με λαμπρότητα και ομορφιά τέτοια που και το ίδιο ακόμη νόμιζε πως θα υπάρχει για πάντα. Μα, τι είναι αυτό που υπάρχει για πάντα στο σύμπαν.

Ένας από τους τέσσερεις πλανήτες παρουσίασε διαταράξεις στην επιφάνεια του με αποτέλεσμα η ενέργεια που έστελνε να μειώνεται αργά, πολύ αργά, μα σταθερά. Το σύστημα από μόνο του δεν μπορούσε να αποκαταστήσει την ζημιά. Έσπαγε ο κύκλος τροφοδοτήσεις, επειδή ο ένας ήταν άρρηκτα συνδεδεμένος με τον άλλο για την επιβίωση του, σαν ένα σώμα. Η φθορά ήταν πλέον γεγονός ή καλύτερα η αρχή του τέλους.

Ήλιοι και πλανήτες από κοντινούς ή μακρινούς γαλαξίες στείλανε ενέργεια, για να υποστηρίξουν τον ασθενή πλανήτη. Το διάστημα γέμισε με λεπτές κόκκινες γραμμές σαν κλωστές. Το θέαμα ήταν αξεπέραστο. Για πρώτη φορά τα σώματα του σύμπαντος ένωσαν τις δυνάμεις τους σε ένα αλληλέγγυο περιβάλλον. Τα καταφέρανε να δώσουνε νέα ώθηση και παράταση επ’αόριστον στη ζωή του συστήματος.  Όλα φαίνονταν πλέον να λειτουργούν όπως πριν, έστω και αν η βοήθεια ερχότανε από έξω. Το σύστημα ξαναζωντάνεψε, απόκτησε την παλιά του αίγλη, με την μόνη διαφορά πως την ενέργεια που χρειαζότανε την έπαιρνε από έξω. Για το σύστημα όμως η απώλεια της αυτόνομης λειτουργίας ήταν αναμφισβήτητα πλήγμα. Πέρασε πολύς χρόνος και το σύστημα εξασθενούσε και όλο εξασθενούσε.

Το τρομερό που περίμενε ο κόσμος έγινε. Πρόχειρες συνθήκες ειρήνης συμφωνήθηκαν και όλοι στρέψανε την προσοχή τους στις τελευταίες στιγμές του συστήματος. 

Ένας ήχος όχι πολύ δυνατός, αλλά μια ανυπέρβλητη λάμψη κατάφερε να φανεί σε κάθε γωνιά του σύμπαντος. Ο ήλιος και οι τέσσερεις πλανήτες του σκορπιστήκανε σε απειροελάχιστα μικρά κομμάτια, πιο μικρά και από την μικρότερη άμμο.

Διασκορπιστήκαν παντού στο σύμπαν. Σε κάθε αστέρι, σε κάθε πλανήτη, σε κάθε αστεροειδή, σε κάθε ζωντανό ων. Σαν υγρός, αέρας κατακάθισε παντού. Όταν τα σώματα ένιωσαν το ελαφρά ζεστό και υγρό αυτό αεράκι, αισθάνθηκαν για μία μόνο στιγμή ανακούφιση.

Σύντομα, εκεί στην θέση του συστήματος, δημιουργήθηκε ένα σκοτεινό κενό. Απουσία.

Όμως, το σύμπαν και ο κόσμος του, έχει μνήμη και αυτή βρίσκεται διαποτισμένη μέσα του σαν χάρη με τα κομμάτια του συστήματος.

Αυτό ήταν το τέλος του συστήματος ή μήπως η αρχή του!.