…….μόλις βρω το όνομα μου

Έφυγα! Πάντα το ονειρευόμουν. Δε με χωρούσε το σώμα μου. Πάντα κάτι με στένευε. Ήθελα άλλους ορίζοντες, άλλες διαστάσεις.

Γιατί να είναι μόνο τρεις; Εγώ θέλω την άλλη, την τέταρτη. Αυτή που θα μου δώσει χώρο, που θα μπορώ να απλώσω τα χέρια μου όσο θέλω, να αγγίξω ό,τι θέλω.

Με κοιτάτε παράξενα, γιατί; Στο δικό μου κόσμο είμαι, εγώ ορίζω τις διαστάσεις.

Όχι, δεν έχετε πάει ποτέ! Εγώ τον έφτιαξα, για μένα. Γιατί ο δικός σας δε με βόλευε. Μου έπεφτε λίγο μικρός. Ήταν και ο θεός σας κάπως άβολος για μένα. Κριτής και τιμωρός μου λέγατε ότι είναι, σάμπως και τος είχατε δει από κοντά και το ξέρατε.

Εντάξει, σας καταλαβαίνω, ψάχνατε κι εσείς ένα μύθο, από κάπου να πιαστείτε για να δικαιολογήσετε την ανεπάρκεια σας.

Έφυγα! Είναι ωραία εδώ! Τι θα πει γιατί; Γιατί ξέφυγα από την τροχιά που γύριζα τόσα χρόνια. Γύρω – γύρω, γύρω – γύρω! Και κάθε τόσο να ρίχνω μια ματιά στην κλεψύδρα της ύπαρξης μου. Αδειάζει! Κι αδειάζω κι εγώ μαζί!

Όμως εδώ δεν υπάρχει χρόνος, ούτε όρια, ούτε κανόνες. Κανείς δε με κρίνει, δε με συγκρίνει.

Άκου δεν υπάρχει τέταρτη διάσταση!

Τι επιπόλαιη κρίση!

Έφυγα! Δε θέλω να με επισκεφτείτε, ούτε να θυμηθούμε τα παλιά. «Διαχρονικότητα»! Ωραία δικαιολογία για να ανακυκλώνουμε ξανά τα ίδια και τα ίδια, για να αποκτά κάποιο νόημα η ταπεινή ανυπαρξία σας.

Τι να θυμηθώ από τα παλιά! Ένα σκληρό παρελθόν που του κρατούσατε το φανάρι για να πηδάει τη ζωή όσων τολμούσαν να ζητήσουν και μια τέταρτη διάσταση.

Έφυγα! Μην ψάχνετε άδικα, δε θέλω να με βρείτε, δεν μπορείτε να με βρείτε!
Θα ψάξετε στο χάρτη; Τόση έλλειψη φαντασίας! Σας στείρωσαν οι κανόνες και τα πρέπει!

Έφυγα! Τώρα αρχίζει η περιπέτεια στο δικό μου κόσμο.

Όχι, δεν έχει ακόμη όνομα. Θα του δώσω, μόλις βρω το δικό μου!!!!!!!!