Κεντρομόλος κα φυγόκεντρος δύναμη

Τον κοίταζε, τον παρατηρούσε. Πάντα κρατούσε τις αποστάσεις μαζί του. Μάλλον τον ζήλευε, κυρίως όμως τον φοβόταν.

Όλη αυτή η άγρια χαρά, η σχεδόν διονυσιακή! Πολλές φορές θέλησε να πάρει μέρος σ’αυτό, άλλες τόσες όμως φοβήθηκε και έκανε πίσω.

Θυμήθηκε το μάθημα της Φυσικής στο σχολείο. «Κεντρομόλος και φυγόκεντρος δύναμη». Δύο δυνάμεις αντίθετες. Η μία σε τραβάει στο κέντρο και η άλλη σε απωθεί από αυτό.

Πόσες φορές στη ζωή της βρέθηκε ανάμεσα στις δύο αυτές δυνάμεις!

Πόσες φορές τη μαγνήτιζε η χαρά, η γιορτή και πόσες ακόμη, δέσμια των κανόνων, των πρέπει, των ενοχών, δεν τολμούσε να τις πλησιάσει.

Ένιωθε πως στη χαρά μπορεί να είναι παρατηρητής δε δικαιούται όμως να είναι μέτοχος.

Κι όμως! Ο Ζορμπάς μπορούσε! Χαιρόταν, γλεντούσε, ζούσε!

Η κάθε του στιγμή ήταν σπονδή στη χαρά!

Η κάθε της στιγμή ήταν πάλη με τις ενοχές!

Κι όμως θυμάται ότι και αυτή κάποτε γελούσε. Κάπου στην πορεία της ενηλικίωσης ήρθε ο φόβος και τη βρήκε.

Κάθε φορά που τον έβλεπε να απολαμβάνει τη ζωή το σκεφτόταν, « Ξεκίνησα να γίνω δέντρο, πώς κατέληξα μπονσάι;»

Κεντρομόλος και φυγόκεντρος δύναμη όλη της η πορεία. Κι όμως κάπου την περίμενε η χαρά! Θα συναντιόταν και θα της έκλεινε το μάτι γεμάτη υποσχέσεις Θα την αναγνώριζε τη χαρά και θα ήταν έτοιμη να τη δεχτεί!

Είχε δίκιο ο Ζορμπάς! Όποιος δε γλεντά και δε χαίρεται δε ζει!

Κι αυτή ήθελε να ζήσει. Τώρα ήταν σίγουρη!