Ο καθρέφτης

Μόνος, ό,τι και να έκανε ήταν μόνος. Πότε ήρθε η μοναξιά και τον βρήκε; Ή μήπως ήταν πάντα εκεί; Δε θυμόταν πια.

Όταν συναντούσε κάποιον στο δρόμο, μασούσε μια καλημέρα και την έφτυνε. Το κεφάλι πάντα σκυφτό. Απέφευγε το βλέμμα τους. Δεν ήθελε πολλά – πολλά μαζί τους. Με άλλον είχε ανοιχτούς λογαριασμούς, καιρό τώρα! Πάσχιζε να τους κλείσει, τον στοίχειωναν, δεν ήταν όμως εύκολο.

Το σπίτι του μικρό, θλιβερό. Όλα τα παράθυρα κλειστά. Δεν ήθελε φως, το φως δείχνει τις ατέλειες, σκεφτόταν. Τα έπιπλα λίγα, του έφταναν, τι να τα έκανε; Δεν είχε επισκέψεις.

Όχι ότι δεν ήθελε, μόνο που, πώς να σας το πω, δεν είχε τι να τους πει.

Μόνο ένας μεγάλος καθρέφτης, καταμεσής του τοίχου, έπαιρνε ζωή κάπου – κάπου, όταν οι αχτίδες του ήλιου, απρόσκλητες και αυθάδεις, γλιστρούσαν μέσα από τις γρίλιες και έπεφταν φιλάρεσκα πάνω του.

Πολλές φορές στεκόταν μπροστά σε αυτόν τον καθρέφτη. Κοίταζε ώρα πολλή. Τότε το βλέμμα του γινόταν σκληρό, όχι τόσο από θυμό όσο από ένα άγριο παράπονο που βουβά, μέσα σε μια ένοχη σιγή, θέριευε μέσα του.

Απέναντι από αυτόν τον καθρέφτη υπήρχε μια πολυθρόνα, παλιά από άλλη εποχή. Εκεί καθόταν τα βράδια και κάπου – κάπου απολάμβανε το κρασί του.
Κάπου είχε διαβάσει ότι το κρασί είναι συντροφικό ποτό.

Αφού είναι έτσι……λοιπόν, σήμερα θα τα πιούμε οι δυο μας, του είπε.

Γέμισε το ποτήρι του, ήπιε μια γουλιά και στάθηκε απέναντι του. Κοντά, πολύ κοντά.

Αν σήκωνε το χέρι του, μπορούσε να τον αγγίξει.

Τον ενοχλούσε η παρουσία του εκεί. Ερχόταν συχνά, τις πιο απίθανες στιγμές, ενοχλητικός, ακάλεστος, ανεπιθύμητος.

Αν σήκωνε το χέρι του, μπορούσε να τον αγγίξει.

Το σήκωσε…..και του έριξε μια δυνατή γροθιά, κατευθείαν στο πρόσωπο. Πρέπει να του έκανε καλή ζημιά γιατί το χέρι του μάτωσε.

Γύρισε και τον κοίταξε.

Ήταν ακόμη εκεί! Το είδωλο του ήταν ακόμη εκεί! Τον κοίταζε μέσα από τις ρωγμές του καθρέφτη με αναίδεια.

«Θα τα ξαναπούμε» του είπε «θα τους κλείσουμε τους λογαριασμούς μας». Και αυτή τη φορά ήταν απόφαση, όχι απλή προσευχή.