Αλλάζει εντός μου ο ρυθμός του κόσμου

_ Μια μέρα


Τινάζομαι συνέχει και αυτά εξακολουθούν να σκαρφαλώνουν. Μικρά, σαδιστικά ανθρωπάκια.
Κλείνω τ’αυτιά μου με τα χέρια μου, όμως αυτά είναι ύπουλα. Τρυπώνουν από εκεί και μου μιλάνε αδιάκοπα, μονότονα. Βολτάρουν με αυθάδεια στο κεφάλι μου. Τα βήματα τους κάνουν αντίλαλο στο άδειο μου κρανίο.


_ Μια άλλη μέρα


Σήμερα ξύπνησα ένα μέτρο μακριά από το σώμα μου. Το έβλεπα από ψηλά. Ήταν άτσαλα πεταμένο πάνω στα τσαλακωμένα σεντόνια.

Ποιος το άφησε εκεί;

Ήθελα να το πλησιάσω, όμως ήταν πολύ επικίνδυνο. Από ώρα είχα εντοπίσει τις κάμερες που παρακολουθούσαν τις κινήσεις μου.

Προτίμησα να μείνω ακίνητος και αιωρούμενος ώστε να χάσουν το στίγμα μου.


_ Ίσως μια ακόμη μέρα


Δεν τους βλέπω, όμως τους ακούω που ψιθυρίζουν. Δεν καταλαβαίνω καλά τι λένε. Αυτό το άσπρο χρώμα γύρω μου με αποσυντονίζει. Κάτι γίνεται μέσα στο κεφάλι μου, ανοιγοκλείνουν πόρτες, κυκλοφορούν άνθρωποι.

Σβήνουν τη σκέψη μου και την ξαναγράφουν όπως θέλουν. Κινδυνεύω! Πρέπει να τους ξεκάνω πριν προλάβουν αυτοί.