Εισιτήριο διαρκείας

Προσπάθησα να κουνήσω τα πόδια μου και δεν μπορούσα. Έσκυψα να δω. Χοντρές ρίζες έβγαιναν από το βάλτο και τυλιγόταν γύρω τους. Με τραβούσαν προς τα κάτω.

Θέλω να φύγω! Φώναξα.

Η φωνή μου η ίδια με ξύπνησε.

Η πραγματικότητα μου, τόσο κοντά στο όνειρο, ακίνητη και βαλτωμένη, εμφανίστηκε μπροστά μου.

Θέλω να φύγω! Φώναξα.

Χωρίς αποσκευές. Θα μείνουν όλα πίσω. Αρκεί να κάνω το πρώτο βήμα και όλα θα αλλάξουν. Αρκεί να δείξω τον προορισμό με το δάχτυλο και να παλέψω να φτάσω.

Δεν μπορείς, μου είπαν όλοι.

Θέλω να φύγω! Φώναξα.

Κι έψαξα μέσα στα παιδικά μου όνειρα, αυτά που έμειναν στην άκρη, που δεν τα τόλμησα ποτέ. Που σαν παιδί παραπονεμένο περίμεναν να τα θυμηθώ.

Έκανα ένα βήμα και μετά άλλο ένα. Και ξαφνικά ξεμούδιασα και ήθελα να τρέξω.

Πού πας; Μου είπαν όλοι.

Θέλω να φύγω! Φώναξα.

Μακρύς ο δρόμος ανοίχτηκε μπροστά μου γεμάτος φως. Προχωρώ, βλέπω, αγγίζω! Κρυμμένο θαύμα η ζωή που ανοίγεται! Μυστικές πόρτες ανοίγουν, καινούριες χαρές φαίνονται.

Ωραίο το ταξίδι χωρίς βάρη, χωρίς αποσκευές, χωρίς ρίζες. Μόνο το μυστηριώδες αύριο που απλώνεται προκλητικό και ελκυστικό!

Γύρνα πίσω! Μου είπαν όλοι.

Θέλω να ζήσω! Φώναξα.