Περί έρωτος και άλλων δεινών

Κολλημένη η ακίδα του πικ-απ «ο έρωτας, ο έρωτας, ο έρωτας….». Κολλημένος κι αυτός στις μνήμες που του ξυπνούσε το τραγούδι, ανίκανος να ξεκολλήσει τη βελόνα, να ξεκολλήσει τη ζωή του, ν’αρχίσει να ζει και πάλι.

Εκεί στο μισοσκόταδο ήρθαν οι μνήμες και τον βρήκαν.

Αυτός πάντα ήταν ρεαλιστής, πατούσε στη γη. Ο έρωτας, έλεγε, είναι ένας μύθος για να πουλάν τα περιοδικά ροζ ιστοριούλες για κοριτσάκια,

Αντικειμενικά ήταν ωραίος άντρας και είχε τον τρόπο του με τις γυναίκες. Τις πλησίαζε εύκολα και τις έριχνε στο κρεβάτι ακόμη ευκολότερα. Δεν ήθελε όμως πολλά – πολλά μαζί τους. Δυο – τρία βράδια ήταν αρκετά για να τις βαρεθεί.

Βασικά κοίταζε τη βολή του, μέχρι που στάθηκα αυτή απέναντι του και τον κοίταξε σαν σε ευθεία βολή.

Ένιωσε το βλέμμα της σταθερό και διαπεραστικό να τρυπά το περίβλημα που τόσο καιρό, χωρίς να το συνειδητοποιεί, είχε φτιάξει γύρω του για να κρύβει το φόβο και την ανασφάλεια του.

Του φάνηκε πως αυτό το βλέμμα έφτασε στα μύχια της σκέψης και του είναι του, εκεί που τόσο σχολαστικά έκρυβε και απωθούσε τις επιθυμίες του γιατί φοβόταν ότι είναι ανίκανος και ανάξιος για τέτοια συναισθήματα, για τέτοιες χαρές.

Την πλησίασε προσπαθώντας να βρει κάτι για να την προσεγγίσει, να της κινήσει το ενδιαφέρον.

Όμως να τος πάλι ο φόβος εκεί! Αυτή δεν είναι σαν τις άλλες, είναι ξεχωριστή. Τι να της πει; Ή μήπως να κάνει πίσω;

Ένιωσε το βλέμμα της ακόμη πάνω του. Πόση ώρα πέρασε έτσι; Θα τον περάσει και για κανένα πρωτάρη, αυτόν που αναστενάζουν οι γυναίκες στο πέρασμα του.

«Πού σας έχω δει; Γνωριζόμαστε;» Τόση σκέψη για να πει αυτό; Χαμένο το παιχνίδι από χέρι. Σιγά μην του δώσει σημασία.

Το χαμόγελο της τον ξάφνιασε, μάλλον τον τρόμαξε.

Προσπάθησε να ελέγξει την αγωνία, τη σχεδόν εφηβική, που τον κυρίευσε και την πλησίασε.

Κουβέντιασαν αρκετή ώρα, δηλαδή κυρίως αυτή μιλούσε, απλή και σίγουρη.  Τόσο απλή και σίγουρη που έκανε την ανασφάλεια του να κρυφοκοιτάζει πίσω από τις άμυνες του, έτοιμη να εμφανιστεί την πιο ακατάλληλη στιγμή.

Κι εμφανίστηκε! Φοβήθηκε να της δείξει πόσο ξεχωριστή είναι και πόσο του αρέσει!

Βρέθηκαν αρκετές φορές ακόμη, αυτή, αυτός και ο φόβος του. Καταλάβαινε ότι απομακρύνεται, το περίμενε κιόλας. Ποια γυναίκα μπορεί να δεχτεί να είναι μόνο φίλη; Ύπουλο πλήγμα στη θηλυκότητα, δεν καταπίνεται.

Το ήξερε αλλά δεν τόλμησε. Κι αυτή έφυγε!

Έρως – Θάνατος. Δυνάμεις αντίρροπες, ζωή και αυτοκαταστροφή. Ο Φρόιντ το είπε; Καλά, δεν έχει και σημασία. Όποιος και να το είπε δίκιο είχε. Ο έρωτας τον κάλεσε στη ζωή, ο φόβος τον κάλεσε στην αυτοκαταστροφή.

Και να τος τώρα μόνος στο μισοσκόταδο με τις μνήμες να ξεπετιούνται σαν το μανιτάρι στο υγρό και σκοτεινό περιβάλλον της μοναξιάς του.