Ο Μάξιμος και τα μήλα

Κάθε Κυριακή η ίδια ιστορία. Η πρώτη αχτίδα της ημέρας χτυπά απαλά το παράθυρο στο υπνοδωμάτιο και βγάζει τον Μάξιμο από τον βαθύ του ύπνο. Όλη τη βδομάδα, λέει, ξυπνά αξημέρωτα με το ντριν από το ξυπνητήρι. Ε, τις Κυριακές θέλει κάτι διαφορετικό κι έτσι αφήνει τις κουρτίνες του ανοιχτές. Σηκώνεται και πηγαίνει στο μπάνιο. Εκεί δεν είμαι σίγουρη τι κάνει, μπορώ μόνο να υποθέσω. Και μετά χάνεται στην κουζίνα. Από κει, κατευθύνεται στο καθιστικό για να καταβροχθίσει φρούτα, γάλα, δημητριακά, ψωμάκι αχνιστό με βούτυρο και μέλι. Ένας άνθρωπος που προσέχει τον εαυτό του. Και μάλιστα τον προσέχει καλά, αν κρίνω από το σώμα του. Τι πλάτες, τι μπράτσα, τι χέρια σμιλεμένα…

Τρώει διαβάζοντας το βιβλίο του. Δεν μπορώ να δω τον τίτλο, αλλά φαίνεται να το απολαμβάνει. Αφού εκεί που μασουλάει, να σου κι ένα αμυδρό χαμόγελο να διαγράφεται στα βουτυρωμένα χείλη του. Μαζεύει με το δάχτυλο τα ψίχουλα και τα βάζει στο στόμα του. Σαν διαφήμιση φρυγανιάς. Μα τι μοντέλο! Όταν τελειώσει το πρωινό του, καιρού επιτρέποντος, βγαίνει στον κήπο να φροντίσει τα φυτά του.  Πάντα με τη στολή εργασίας. Μια παλιά πιτζάμα, ριγέ, σαν κρατούμενος!

Σε λίγη ώρα, εμφανίζεται η οικογένεια. Του αδερφού του. Ο ίδιος είναι ορκισμένος εργένης, κατά τα λεγόμενά του πάντα. Ανοίγει την αυλόπορτα με τη βοήθεια της μικρής, που σπρώχνει απ’ έξω, γιατί η αυλόπορτα είναι βαριάααα, φωνάζει γελώντας ο Μάξιμος. Μπαίνουν όλοι μαζί στην αυλή, η νύφη και ο αδερφός πίνουν καφεδάκι, ο Μάξιμος σηκώνει στον αέρα τη μικρή, γαργαλάει μέχρι δακρύων τον μεγάλο. Ο αδερφός χαμογελά, η νύφη απολαμβάνει το γέλιο των παιδιών της. Σε λίγο η οικογένεια θα φύγει και ο Μάξιμος θα μείνει μόνος. Θα κοιτάξει απέναντι. Είναι η ώρα.

Σε δύο, βαριά τρία λεπτά, χτυπάει το κουδούνι. «Άνοιξε, Μαξ, σου έφερα τα μήλα που σου υποσχέθηκα!» Είναι σειρά μου να απολαύσω την παρέα του γοητευτικού γείτονα!