Σπυράκος, ο Καλλικαντζαράκος

Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ έναν τόπο μαγικό

Ήταν ο μικρός Σπυράκος, που ήταν καλικαντζαράκος

Ο Σπυράκος αγαπούσε τα παιδάκια και κοιτούσε

Αν κανένα το ζητήσει, με χαρά να βοηθήσει

Μία μέρα χιονισμένη, η Μαριώ αγανακτισμένη,

Το δεντράκι της στολίζει, μα λείπει τ' άστρο που γυαλίζει

Το αδερφάκι της ο Νίκος, κατηγορήθηκε αδίκως

Πως το λαμπερό τ' αστέρι, του ‘πεσε μες στο παρτέρι

Ο Νικόλας γράμμα γράφει, και τις σκέψεις καταγράφει

Στον Άη Βασίλη να τις στείλει, άστρο να του παραγγείλει

Στου Αγίου του φτωχικό, φτάνουν τα γράμματα σωρό

Όλοι τρέχουν να διαβάσουν, σκέψεις κι επιθυμίες να χορτάσουν

Με το κεφάλι του σκυφτό, διαβάζει το γράμμα μας αυτό

Ο Άη Βασίλης σιωπηλός, και σκέφτεται πως δυστυχώς

Άλλο αστέρι δεν έχει φτιάξει, ούτε και χρόνος θα υπάρξει

Μέσα σε όλα τα άλλα δώρα, να φτιάξει κι άλλο αστέρι τώρα

Το γράμμα του μικρού παιδιού, με την αγάπη ενός χαδιού

Στο Σπυράκο θα το δώσει, το σχέδιο για να ευοδώσει

Τότε εκείνος χαρωπά, τρέχει και ιδροκοπά

Για να φτιάξει το αστέρι, από πηλό με ένα νυστέρι

Με φροντίδα το αγγίζει, με στρασάκι το στολίζει

Και το αφήνει τρυφερά, στο σακί, αριστερά

Ο Άη Βασίλης πια χορτάτος, μετά το ντους του μυρωδάτος

Καβαλάει το ελαφάκι, και δώρα αφήνει στο καλτσάκι

Ο Νικόλας που ξυπνά, τα δώρα μάλλον δεν ξεχνά

Και μετά το πρωινό, με γάλα αγελαδινό

Στο σαλόνι θα ξεμυτίσει, και τ' αστέρι θα ζητήσει

Στην χρωματιστή την κάλτσα, που λερώθηκε από σάλτσα

Το αστέρι του θα λάμψει, τις αμφιβολίες θα κάμψει

Πως ο Άγιος είναι μύθος, όπως λέει συχνά το πλήθος

Κι έτσι ο μικρός Σπυράκος, ήσυχος ο φιλαράκος

Ως του χρόνου τέτοια ώρα, θα ξαπλώνει στην αιώρα.