Το ταξίδι

Λατρεύω τα ταξίδια. Κάθε φορά που επιστρέφω από ένα, αμέσως σκέφτομαι το επόμενο. Ένα μόνο αρνητικό προσμετρώ με αυτά, ότι κάποια στιγμή τελειώνουν και πρέπει να επιστρέψω πίσω.

Μου αρέσουν τα ταξίδια περιπέτειας και αυτά σε χώρες πιο προηγμένες από την δική μου. Λαμβάνοντας γνώση πως ζουν οι άνθρωποι αλλού, αλλά και πως διατηρούν την χώρα τους. Έχω επισκεφτεί όμως και άλλες λιγότερο προηγμένες από την δική μου. Έτσι συγκρίνοντας, μπορώ να στοιχειοθετήσω, συμπεριλαμβάνοντας φυσικά όλες τις παραμέτρους, σε ποια κοινωνική κλίματα ανήκει η χώρα στην οποία ζω και πια η κουλτούρα της. 

Κανένα ταξίδι και καμιά χώρα, από όσες έχω επισκεφτεί, δεν θεωρώ ότι είναι ίδια με την άλλη και αυτό μου φαίνεται αρκετά γοητευτικό. 

Αυτά σκέφτομαι τώρα που μόνος ανεβαίνω στην κορυφή της Ευρώπης, στο Μοnt Blank. Έχω προετοιμαστεί πολύ καλά για αυτή την ανάβαση και τα κατάφερα αρκετά καλά μέχρι τώρα. Ο καιρός είναι καλός και η θέα αξεπέραστη.  Μα όσο ανεβαίνω νιώθω την κούραση. Ο αέρας εδώ πάνω είναι αραιός και αναπνέω με δυσκολία. Είμαι ελεύθερος για να τα παρατήσω. Το σκέφτομαι συνέχεια. Όχι όμως, λίγο ακόμη. Παίρνω από πίσω δύο Ιταλούς και ακολουθώ τον βηματισμό τους, έτσι για παρέα. Ελάχιστα πριν την κορυφή, η κορυφογραμμή είναι τόσο στενή που με το ένα μου πόδι πατώ στην Ιταλία και με το άλλο στην Γαλλία.

Έφθασα στην κορυφή, είμαι πανευτυχής. Δυστυχώς είμαι μόνος, γιατί οι φίλοι μου εγκαταλείψανε την προσπάθεια αρκετές ώρες πριν. Στην κορυφή υπήρχαν κι άλλοι, βγάζω την φωτογραφική μου μηχανή και την δίνω σε μια κοπέλα. Η ανάβαση μου έγινε από τη Γαλλική μεριά, αλλά στην κορυφή φωτογραφήθηκα προς την Ιταλική ης μνήμην των δύο Ιταλών. Επιστρέφοντας η χαρά μου απερίγραπτη. «Πάει και αυτό»  ήταν η πρώτη κουβέντα που είπα στους φίλους μου.

Τις εικόνες που αποκόμισα από όλο το ταξίδι θα τις απολάμβανα αργότερα, στο σπίτι μου. Με κάνα δύο ποτήρια κόκκινο κρασί, θα τις αναμόχλευα από το μυαλό μου και θα τις ευχαριστιόμουνα τότε. Τις αποθήκεψα στο μυαλό μου και τις κράτησα εκεί. Έτσι επικεντρώθηκα ανεμπόδιστα  στα συναισθήματα και τις σκέψεις βήμα με το βήμα προς το στόχο και πίσω. Για τους ορειβάτες η πιο επώδυνη, αλλά και επικίνδυνη στιγμή είναι η κατάβαση, για διάφορους λόγους. Πριν από αυτά και κατά την διάρκεια όλου μου του ταξιδιού, είχα εστιάσει όλη μου την προσοχή στον στόχο, την κορυφή του Μοnt Blank. Αυτό με έκανε πολύ προσεκτικό και όλα πήγαν καλά.

Οι αισθήσεις μου ήταν στα μέγιστα. Αυτή την πληθώρα αισθήσεων και εικόνων, την θεωρώ πολλή σημαντική και απαραίτητη για μένα.

Και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, λογίζομαι ξανά όλα αυτά και το στήθος μου φουσκώνει από χαρά.

Μια άλλη φορά, μια άλλη μέρα, έτσι ξαφνικά και απροειδοποίητα, θα έρθει στο νου μου πάλι, ένα άλλο ταξίδι και θα αναμοχλεύσω ξανά τις εικόνες και τα συναισθήματα και το στήθος μου θα γεμίσει ξανά. Ένα πράγμα όμως δεν μπορώ να επαναφέρω. Τις αισθήσεις των στιγμών. Αυτός είναι ο λόγος που είμαι έτοιμος πάντα για το επόμενο ταξίδι. Σαν ασταμάτητος κυνηγός αισθήσεων, εικόνων, αλλά και γνώσης που μου προσφέρει το κάθε ταξίδι.